Hoe denk jij eigenlijk over de dood… vroeg één van de vrouwen die ik coach tijdens een sessie. En ik dacht… ja, hoe denk ik eigenlijk over de dood?
In mijn leven zijn vier dierbaren gestorven: mijn zus Els, mijn vriendin Roos, mijn moeder en mijn hond Donald.
Ik ben vrienden met de dood: dat dacht ik. Ik had zoveel geleerd en zoveel liefde ervaren door het overlijden van mijn vriendin en mijn moeder.
En toen werd mijn hond – mijn grote zielsverwant – ziek. Donald was een soort van aanhangsel aan mij: als je mij zag, dan zag je Donald. We begrepen elkaar woordeloos.
De laatste maanden van zijn leven heb ik alles opzij gezet om hem rustig en liefdevol te verzorgen. Maar na zijn dood was ik ontroostbaar. Alles over “we zijn geen lichaam, maar een manifestatie van liefde” waren loze woorden. Ik was het allemaal vergeten: ik huilde en rouwde. Ik miste hem verschrikkelijk en had het gevoel dat er iets van mij was afgenomen en raakte verstrikt in mijn gedachten: ik wil niet zonder hem.
Maar ook hierin was Donald een wijze leermeester. Het rouwen duurde lang maar was goed, het verdriet mocht er zijn en langzaam kwam er weer zachtheid en dankbaarheid en oneindig veel liefde.
Luister hieronder de vierde aflevering van de serie “Verhalen over de dood”.