Maart 2015 ontmoette ik Jelle tijdens een weekend over het thema “bevrijding”, dat vanuit Een Cursus in Wonderen werd georganiseerd.
Ik was net 50 en Jelle bijna 60.
Na een aantal weken wat om elkaar heen draaien kregen we verkering.
Het voelde vertrouwd om vanuit dezelfde visie (een cursus in wonderen) in het leven en in onze relatie te staan.
Al snel vertelde Jelle dat hij in het verleden nauw betrokken was geweest bij “the Work” van Byron Katie. Ik had wel eens van haar gehoord, maar meer dan de spreekwoordelijke klok en klepel was het niet.
(Voor de lezer die me al langer volgt.. ja, onze hond Katie is naar Byron Katie vernoemd)
Hij vertelde vol warmte en enthousiasme over haar. Over haar aanpak, haar prachtige persoonlijkheid en over de jaren dat hij haar rechterhand in Nederland was.
In 2015 kwam Katie naar Nederland, naar Amsterdam om precies te zijn.
Nog preciezer, naar de Westerkerk.
Natuurlijk kochten we een kaartje.
In de dagen voorafgaand aan het event, vertelde Jelle nog meer over de tijd die ze samen doorbrachten: altijd vol liefde en ontroering.
Maar de ochtend van vertrek was hij wat stilletjes.
Ik vroeg wat er was.
Hij zei dat hij onzeker was of Katie hem nog zou kennen. Het was immers al een aantal jaar geleden en tja, zij ziet als beroemdheid (😉) natuurlijk zoveel mensen. En mijn Jelle zal zichzelf nooit op de voorgrond zetten.
Hij had zich zo verheugd op het weerzien maar er kwamen ineens steeds meer onzekere gedachten langs.
Ruim voor tijd gingen we koffiedrinken in een tentje vlak bij de Westerkerk.
(voor de Amsterdammers zoals ik…
koffie met appeltaart bij “Winkel”)
Nog steeds ruim voor tijd stonden we voor de deur van de kerk en waren dus één van de eersten om naar binnen te gaan.
Zo liepen we een nog vrij lege kerk in. Over het gangpad, naar het midden, waar Katie in gesprek was met een aantal van de organisatoren.
Stel je even de Westerkerk voor.
In het voorjaar
Met zacht licht door de glas in lood ramen
Een lang gangpad naar het altaar
En overal houten banken en bloemen en ruimte
En ik aan de hand van mijn geliefde.
Ineens keek Katie op in onze richting. Ik zag haar even wat verbaasd kijken en toen liep ze, met grote passen, het gangpad door.
Recht op ons af.
Met uitgestrekte armen.
“Jelle!”
(met een vet Amerikaans accent hè, dat dan weer wel)
Een stevige hug
Jelle in tranen
Katie pinkte geloof ik ook een traantje weg
En ik zeker ook (maar echt hoor, ik jank om alles!)
Een aantal jaar geleden interviewde ik Jelle over the Work van Byron Katie.
We waren toen nog niet getrouwd en ook mijn moeder leefde nog.
Het is een prachtig interview geworden:
Je kunt het beluisteren in mijn nieuwe podcast.