Het streepje op de fles

Toen ik nog jong was, en nog thuis woonde, moest ik regelmatig boodschappen voor mijn moeder halen.

Mijn moeder somde dan een heel lijstje op:

• Pindakaas
• Uien
• 2 pakken melk
• Een pak macaroni
• Halfje wit

En dan volgde er een stilte. En ik hoopte dat het deze en keer niet kwam.

Oja, en twee flessen bessenjenever.

En daar ging ik.

De flessen zette mijn moeder in de keukenkast en ik hield nauwlettend in de gaten hoeveel er nog in zat. Mijn moeder dronk stiekem (uit de fles); er kwam een rode rand om haar bovenlip.

Ik had een plan.

Ik zette een streepje op de fles. Dan wist ze dat ik het wist en dan zou ze vast en zeker ophouden met drinken.

Maar ze hield niet op.

Zo leerde ik dat ze niet genoeg van mij hield om te stoppen met drinken.

Hoe lief ik ook was
Hoe goed ik mijn best ook deed

Ik was in een pijnlijke spagaat terecht gekomen.

Ik voorzag mijn moeder van drank (schuld)
En ik was niet goed genoeg om haar ervan te weerhouden (schuld).

Volkomen in lijn met mijn basisovertuiging “ik ben niet goed genoeg”.

Ik was boos, verdrietig en sloot mijn hart voor mijn moeder.

Pas toen ik zelf moeder werd, werd ik milder. Ik ging het beter begrijpen: als jonge vrouw in de steek gelaten worden en dan in je eentje, met de zorg voor vier meiden, verder moeten. Pff… dat was – zeker eind jaren ‘60 – best een uitdaging. Ons contact verbeterde en ik was blij en ontroerd als ik zag hoe ze van mijn zoon genoot.

Het was de eerste stap richting vergeving.

Er kwam ruimte.

En weer wat liefde.

Het mediteren wierp zijn vruchten af. Ik ervaarde dat ik niet mijn gedachten ben, maar de waarnemer van mijn gedachten. En dat die waarnemer, mijn wezenlijke zelf, onveranderlijk in rust en liefde is.

Ik leerde om te onderzoeken of mijn gedachten waar zijn.
Of de gedachten over mijn moeder waar zijn.

En of de overtuiging die daar onder lag – ik ben niet goed genoeg, want anders had ik haar wel “gered” – waar was.

En ik ervaarde steeds meer dat ik een vergissing maakte. Dat mijn gedachten geen betekenis hebben anders dan het herhalen van oude koek.

En dat ik ervoor kon kiezen om de aap gelijk te geven (meegaan in het verhaal van het denken) of me te verbinden met mijn wezenlijke zelf.

Een nog grotere stap richting vergeving!

Als ik bij mijn moeder was, volgde ik mijn ademhaling; net als bij het mediteren. Het was alsof ik door mijn lichaam heen ademde. Ik nam mijn moeder mee in die ruimte en zachtheid en dat voelde fijn.

Ik koos ervoor om niet meer vanuit het verleden naar mijn moeder te kijken, om het ego-denken los te laten. Ik keek vanuit liefde naar haar, de liefde waar wij allemaal een manifestatie van zijn en die ons altijd met elkaar verbindt.

Wat een geschenk!

Werkelijke vergeving (van de overtuigingen die je over JEZELF hebt) is de basis voor een liefdevol en gelukkig leven.