Eigenlijk had ik pas na haar dood door dat ik een moederskindje ben: “Mama’s apegatje”.
Mijn moeder was mijn alles, ik had een heel speciale relatie met haar, als jongste van vier meisjes.
Tot bleek dat mijn moeder teveel dronk en niet meer voor ons kon zorgen. Mijn moeder donderde met luid geraas van haar voetstuk; ik voelde me onherstelbaar beschadigd.
Een speciale relatie en een heilige relatie.
In een cursus in wonderen wordt gesproken over een speciale relatie en een heilige relatie. Een ongelofelijk behulpzaam onderscheid, dat je meteen meeneemt naar de kern: het plaatsen van de liefde buiten jezelf.
Een speciale relatie is een relatie die ieder mens heeft met een ander: met je moeder, je partner, je kinderen, je baas, je buurvrouw… Het wordt speciaal genoemd, omdat je het gevoel hebt dat wat je met die persoon hebt, anders is dan de relatie die je met iemand anders hebt: een moederskindje in mijn geval.
Een speciale relatie wordt aangegaan omdat jij het gevoel hebt dat iemand jou iets kan geven wat jij niet zelf hebt, en de ander voelt dit ook zo. Het is dus een soort van ruilhandel. Daarmee heb je een verwachting van de ander en oordelen als er niet aan die verwachting wordt voldaan.
De rol van je moeder is die van onvoorwaardelijke liefde geven… die geeft ze aan jou. En jij bent een lief en leuk meisje (een pienter en gezeglijk meisje… zie het gedichtje van mijn moeder in mijn poeziealbum :-).
- Ze zit je in de weg zodat jij niet jezelf kan zijn
- Ze is ongelukkig en jij moet haar – als moederskindje- redden
- Je doet constant je best om haar liefde te winnen
- Je hebt een liefdevolle relatie met haar, maar ze overlijdt en je mist haar verschrikkelijk…
Boos, teleurgesteld en bang
Ik besloot om haar een tijd lang niet meer te zien; dat gaf me de rust om mijn eigen weg te zoeken.
Toen “Een cursus in Wonderen” op mijn pad kwam had ik mijn weg in ‘spiritueel’ opzicht gevonden. Ik werd me bewust van al mijn belemmerende gedachten en leerde hoe ik ze kon helen. En ik ontdekte hoe behulpzaam het is om voor AL mijn gedachten (zonder uitzondering) 100% verantwoordelijkheid te nemen.
Ik doorzag dat ik mijn verlangen naar liefde nog steeds -ook al was ik al lang en breed volwassen- op haar had geprojecteerd. Ik werd me bewust van het feit dat ik dacht iets van mijn moeder nodig te hebben, iets dat ik zelf niet heb. Ik realiseerde me dat liefde niet buiten mezelf zit, maar gewoon in mezelf en dat is er altijd.
Buiten je is niets te halen
Ik besloot me te verbinden met de liefde in mezelf, dat wat ik wezenlijk, diep van binnen ben. Ik ging mediteren, ik las prachtige boeken, ik liet me inspireren door “Een cursus in Wonderen”. De relatie met mijn moeder, de “pijn” die ik als kind had opgelopen, werd steeds meer een cadeau in prikkeldraad. Alle overtuigingen die langskwamen in mijn denken, alle oordelen die ik had over een ander en over mezelf, werden een uitnodiging om te ont-wikkelen. Vanuit die zachte en milde energie ging ik naar mijn moeder kijken.
Mijn moeder kreeg Korsakov, daarna een cva waardoor ze eenzijdig verlamd raakte en niet meer kon praten. Daarna werd ze langzaam dement.
Ik bezocht haar veel in het verzorgingshuis. Het werd steeds fijner om bij haar te zijn. Hoe boos, verdrietig of machteloos ze zich ook voelde, ik was er helemaal voor haar. Ik hoefde haar niet meer te veranderen, ik zag voorbij haar ziek-zijn, aan haar huilen en zuchten. Ik zag haar steeds meer als wie zij werkelijk is: een manifestatie van liefde. En er gebeurde iets heel moois.. ook zij werd rustig en stil. Ik voelde me eindelijk wezenlijk verbonden met haar en (daardoor) met mezelf.
Een relatie zonder verwachtingen en oordelen: een heilige relatie.