Moederolifant met dochter
Zondagmiddag… ik lig een beetje voor lello op de bank.
We hebben net een lange wandeling met Keetje gemaakt.
Jelle doet een powernap en ik ben aan het scrollen op mijn telefoon.
(Ik moet wat meer zichtbaar zijn, dus hou me bezig met social media… 🙂).
En ineens komt er een filmpje over een olifantje voorbij. Tsjakka… mijn aandacht is gewekt.
In een natuurpark wordt een kudde olifanten gefilmd door een toerist. De kudde loopt door een greppel naar de overkant van de weg. Achter in de kudde loopt een moederolifant met een piep klein babyolifantje. Maar het babyolifantje durft niet door de greppel en volgt niet.
Moeder blijft staan en kijkt om naar haar … tja.. dochter… ach laten we doen alsof het een dochter is; dat past mooi bij mijn corebusiness.
Ondertussen lopen de andere olifanten door; je hoort ze in de verte trompetteren.
Moeder gaat terug over de greppel en wacht met eindeloos geduld tot haar kleintje haar enorme babypootje in de greppel zet.
Het is een greppel van niks.
Met een laagje water van nog minder dan niks.
Maarrrr… babyolifantje vindt het griezelig.
Ze steekt een pootje in het water… en dan snel weer terug.
En blijft vervolgens stokstijf staan.
In het verhaal zitten
(Ondertussen zit ik met mijn hoofd te bewegen richting wegdek … kom dan kleintje.. je kan het.. het is echt een piepklein laagje water… toe maar… straks mis je de aansluiting met de rest).
Moeder zet nu heel nadrukkelijk een grote pas IN de greppel en loopt het wegdek op. Maar het kleine olifantje volgt niet.
Moeder loopt weer terug, helpt haar een slurfje.
Doet het nog een keer voor: kijk.. ene poot, andere poot…
En duwt haar vervolgens richting de greppel.
Maar nee hoor.. we hebben te maken met een erg bang en onzeker olifantje. Ze durft de greppel niet in.
We zijn ondertussen 7 minuten verder en al 7 minuten lang biggelen de tranen over mijn wangen.
Ik zit helemaal in het verhaal.
Een klein bang meisje
Dit mensenkind heeft te maken met een typisch gevalletje projectie.
Ik was ooit ook een bang meisje.
Ik wilde ook een moeder die met eindeloos geduld op me wacht.
Die me een handje helpt.
Die me de weg wijst
Die me voordoet hoe het moet.
Maar dat deed mijn moeder niet.
Even onderzoeken welke gedachten er onderliggen:
er is niemand die voor me zorgt
ik ben alleen
ik moet alles zelf ontdekken
Het zijn bekende gedachten
Oude gedachten
Belemmerende overtuigingen
De relatie met mijn business
Ze komen ook in mijn business naar voren.
Er is niemand die me een handje helpt
Die me de weg wijst
Die me voordoet hoe het moet.
Ik sta er helemaal alleen voor.
En dat is niet de waarheid.
Het is een vergissing
Een onschuldige vergissing.
Een verhaal waar ik ooit in ben gaan geloven en dat ik nu projecteer op de wereld, op mijn business, op dat olifantje…
En ik realiseer me hoe fijn het is om mezelf een handje te helpen door:
- Steun te vragen aan collega-ondernemers;
- Vragen te stellen aan mijn business coach;
- Piekers over mijn bedrijf voor te leggen aan mijn man;
- Computergedoe bij mijn zoon neer te leggen;
- Mijn dochter te vragen om transcripties te corrigeren.
Ik realiseer me hoe liefdevol het is om eindeloos geduld met mezelf te hebben. Het hoeft niet morgen af.. ik hoef mijn best niet te doen.. er is geen haast.
Ik realiseer me dat “de stem van liefde” me altijd de juiste weg wijst. Als ik maar stille tijd maak en luister, is het antwoord altijd helder.
Het is zo helend om het verhaal te doorzien en om te ervaren dat het niets te maken heeft met wie ik wezenlijk ben.
(Ondertussen is het kleine olifantje TOCH over de greppel gegaan. Ik zie moeder een dochter keihard rennen – echt! – naar de kudde toe).
Dus…
Voelen is de deur naar het helen van belemmerende overtuigingen
